A valía dunha xeración

Hoxe vouvos a falar dunha xeración concreta de galegos que se rebelaron contra o sistema político no ano 2020, si 2020. Como en toda historia, hai un principio, e ise principio foi a elección dun novo partido político, en 2015, en Galicia, que viña prometendo e prometendo, pero o que nadie sabía era o que realmente había detrás de todo iso, nin sequera moitos do propio partido o sabían, e máis, eu diría que só un sabía cal era o obxectivo real, e era o dirixidor do propio partido, o coñecido como Paco Iglesio. Según chegar ao poder as medidas de Paco foron : a expulsión de todos os membros do seu partido; e a implantación dunha nova ditadura, pero moito máis salvaxe ca anterior. Agora o toque de queda era á saída do Sol, ningunha persoa podía ter a ventá aberta, nin moito menos saír de casa, só os homes e os seus fillos para traballar en zonas mineiras durante o turno de noite; a esto se lle suma que o exército e a guardia civil tiñan que obedecer as ordes de Paco Iglesio o senón serían executados diante dos seus compañeiros, e a todo isto súmaselle o odio de Paco hacia o proletariado, contra o cal decidiu volver a implantar un dereito que tiñan antes os feudos, todas as mulleres do proletariado serían da súa pertenza. Obviamente esto non fixo nada de gracia e as primeiras protestas saíron o mesmo día da implantación de todo isto, pero solo se quedou nunha protesta, sen resultado ningún, dado que os protestantes recibiron un tratado especial que nadie quere recibir, lles arrincaron os ollos e lles cortaron a lingua, a razón de quitarlles os ollos foi "ollos que non ven corazón que non sinte" e a da lingua foi pola conciencia de Paco, así cando lle apareceran as vítimas distas atrocidades non lle atormentarían porque sabría que non teñen lingua para falarlle. O número das vítimas daquela protesta ascendía a 12.000, e como dixen non chegou a nada, e non volvería a chegar ata dentro duns 5 anos ca rebelión feita pola xeración enteira dos 90, dende o 1990 ata o 1999, o mesmo día que se imprantou esta ditadura e todo o que conlevou con ela. A rebelión inicialmente empezou co uso de pancartas e folga de traballo, pero isto non serviu de nada dado que a policía e o exército estaban obrigados a matar a todo aquel que se manifestase diante da Xunta, lugar onde vivía Paco. Alrededor duns 300.000 galegos desta xeración se manifestaron aqueles días, o pobo casi desarmado loitaba de novo contra o exército, pera ista vez ningún dos dous bandos queria matarse entre eles, por cada gota de sangue que corría pola tez daqueles homes e mulleres, caían dúas de lágrimas, moitos decidiron acabar cos seus parentes que tiñan no outro bando polo motivo de sempre, se alguén mata a un familiar teu al menos que sexas ti o asasino, o malo, cargar ca culpa o resto da túa vida, cada vez que pestanexas, cada vez que dormes, cada vez que te recordan aquel momento, ese preciso instante no que decidiches acabar con él. A batalla finalizou tras 8 días na que faleceron 247 mil persoas do bando campesiño, e o resto se retiraron, mentras que no outro bando morreron 88 mil persoas do exército e policías, o resultado real foi a vitoria para o bando militar, pero o resultado simbólico foi a vitoria moral desta xeración por intentar combatir ao réxime máis opresivo xamais visto en Galicia, aínda que non se gañou a batalla, o importante é intentalo e fracasar, e non vivir sen habelo intentado, fracasando así o resto da vida. E finalmente este foi o final da ditadura de Paco Iglesio, que por qué? moi fácil, o seu vendedor particular (camello) lle vendera unhas pastillas afrosiacas a Paco, que decidira facer un arem para celebrar os seus cinco anos no poder, pero resulta ca esas pastillas eran as equivocadas e acabou metendo no corpo parte de ácido sulfúrico, o que lle acabou furando o estómago e provocando a súa morte.