O radical

Seguindo coas entradas sobre a nosa familia hoxe vouvos a falar do meu bisavó, Ángel Basoa Penedo e do cal só teño máis que simples historias, pero vouvos a falar del pola simple razón de que é todo o contrario a min.

Meu bisavó Ángel naceu arredor dos anos 20, e se criou cos seus catro irmáns na casa do meu tataravó, unha casa duns escasos 100 metros cadrados, pero rodeada de campos con quilómetros de extensión. Meu bisavó coñeceu á miña bisavoa á idade de 16 anos, e tivo 5 fillas e 1 fillo, o cal sería máis tarde o meu avó, e xa foi de moi noviño cando meu bisavó empezou a ter ideas doutro tipo de España, a que posteriormente sería a España de Franco, o meu bisavó era da Falanxe de Ferrol, ou eso supoño dado que é a que máis cerca estaba da súa casa, e para a miña desgraza o meu avó está agora mesmo posiblemente falando con el baixo terra, o cal faime preguntar a min mesmo, como o meu bisavó sendo da Falanxe, un grupo de dereita radical, eu son de esquerda radical? está máis que claro que a radicalidade a herdei del, pero a ideoloxía base e totalmente oposta. Deixando isto de lado o meu bisavó era unha persona adicta ao alcohol, que adoitaba a estar borracho, e ca borracheira lle acompañaba un cabreo continuo, que enfocaba sobre o seu único fillo, o meu avó, certo é tamén que é porque o meu avó adoitaba a estar en problemas, foron centos os números de veces que o meu bisavó tivo que ir ao cuartel a sacar ao meu avó. Para colmo de moitos meu bisavó era rico, e o meu tataravó lle deixara grandes cantidades de terras na súa herenza, pero o alcohol e os malos hábitos do meu bisavó ocupáronse de que isto non fora así, el gustaba de apostar coas súas terras, ou mesmo cando non tiña cartos no bolsillo para pagar as copas pagaba con terras, o que acabou case coa herdanza que lle fixo o meu tataravó e acabou deiaxndo catro terras mal postas para os seus fillos, que aínda a día de hoxe, pese a estar 2 dous membros mortos, entre eles meu avó, seguen a estar peleando por elas, creo que iso foi a principal causa de que en casa do meu avó non haxa fotos do meu bisavó, por pura venganza contra a figura que este representa.

E para finalizar unha pequena anécdota que me contou meu pai, tal era a frialdade do meu bisavó que matou o un alemán que hospedaba no seu vecindario só para poder quedarse ca súa moto, ademais que era un home que causaba terror pois cando o meu avó conseguía moza estas fuxían ao velo seu pai, á excepción da miña avoa claro está.

Nova Galicia

Polo votado no referéndum do 2078 as comunidades autónomas se empezaron a considerar estados federais, cada un cas súas propias leis e dereitos, e con diferentes constitucións, nun principio á xente isto dáballe medo, por dividir o país implicaría dividir a xente, pero iso non foi así, senón foi ao revés, o país nunca estivera máis unido antes disto, así como os Estados Unidos, España pasaría a ser una patria digna de admirar, e moi querida a partir deste momento. Pero voume enfocar en Galicia, foi a primeira rexión desta época a atreverse a establecer unha anarquía como sistema político, nun tempo no que a tecnoloxía nolo pode dar todo os traballos eran iguais, simplemente nosa obriga é coidar desta tecnoloxía, a cambio recibimos a nosa propia casa, ca súa comida e bebida necesaria para a vida, feita e proporcionada por robots obviamente. A principal preocupación ao establecer a anarquía como sistema político era a desaparición das leis e dos corpos policiais, o cal sería un grave problema, e mala situación senón fora que estes se suplantaron por normas civís, as cales se non as cumpres os robots che exilian de Galicia, cara outro territorio, no cal vas a ter que apañarchas para vivir, tal vez sexa como servo, tal vez sexa como magnate, quizais según entras che pegan un tiro na chola, ou quizais xa nen chegues a entrar, porque xa desapareciches do mapa existencial e estas sendo esclavizado por un magnate que, anteriormente, tamén fora exiliado, e ademais o diñeiro aforrado dos corpos policiais se invertiron en libros e educación. A diferenza da nosa xeración fronta  as anteriores e que nos somos personas civilizadas, que sabemos a diferenza do que está ben do que está mal, que sabemos leer entre liñas, e que lemos a letra pequena, nos sabemos onda estamos a firmar. Isto non é máis co inicio dunha nova xeración, unha xeración que se cría en igualdade de dereitos, na que ou o tomas ou fóra.

Ouro transparente

Houbo un tempo no que o ouro era valioso, no que o petróleo era coñecido como ouro negro, inmensas fortunas agardaban detras destes nomes, as cidades e os países que tiveron a sorte de telos se ultradesarrollaron, pero chegou un punto no que o ouro e o petróleo, así como os diamantes e demais non valían nada, ese momento é agora, ano 2047, as altas temperaturas e as escasas precipitacións debidas ao cambio climático fixeron que o auga fose agora a substancia máis valorada do mercado, chegando a susperar o valor de 1000 euros 1 litro, e isto foi o inicio dunha nova época en Galicia. A nosa rexión volveuse unha das principais potencias mundiais no sector económico, a auga abunda debido á abundancia das choivas, chegando a chover  dous de cada tres días. Agora Galicia está tan ou máis desarrollada ca famosa Abu Dhabi, cidade que en tres xeracións pasou de ser simple area a unha das cidades máis importantes e ricas do mundo grazas ao petroléo; o nivel de desarrollo urbano en Galicia é abrrumador, cada día hai novos proxectos para as cidades, novas obras, e moito traballo, algo non visto fai moito, a riqueza é máis que evidente, ou non... montes destrozados para crear urbanizacións, casas de pedra derrubadas para construir subterráneos, castros, pazos, mom¡numentos, toda a historia galega hundida baixo o chapapote para crear novas carreteras, as meiores praias do mundo ao pé de centos de miles de rascacielos que anteriormente estarían prohibidos, o diñeiro da a vida diccían, o diñeiro cho da todo, de momento o diñeiro o único que fixo foi arrebatarme á miña terra, nos dous sentidos da palabra, e aos meus amigos, así como a humanidade propia dos galegos, agora nos somos os New Yorkinos que van do traballo ao fast food, e do fast food ao traballo, o diñeiro nos convertiu en escravos, antes éramos pobres, pero viviamos en liberdade, agora somos ricos, e vivimos baixo o mando do diñeiro.

O primeirizo

O primeiro Basoa, quen sería? Esa era a pregunta que se me pasaba esta semana pola cabeza, e para intentar descubrir quen era tiven que empezar pola raíz de todo, o significado de Basoa, e descubrín que Basoa significa "bosque" en vasco, o que aínda me intrigou máis, por que o primeiro da familia se apelidaba bosque? e en seguida o entendín, aquel home era o das lendas, o amo do bosque, meu tataratataratatara...avó era o famoso Rabín do bosque, non quero especular sobre o porqué do nome, non me podo creer que o primoxénito fora o incrible Rabín do bosque, o famoso arqueiro que robaba aos ricos as súas pertenzas  para dárllelas  aos pobres, ou para quedar el mesmo con elas, ou eso era o que din as lendas, pero o que realmente era o meu tatara..avó era traficante, de todo tipo, traficaba con telas, mineirais e mesmo con negros, aos que lles axudaba a pasalas fronteiras a os países do norte que tiñan igualdade de dereitos entre todas as persoas coa súa técnica infalible, ataba os negros por debaixo dunha mula cunha corda, como se fose cal ninja Rabín pasaba os negros ao Norte, como se fosen invisibles para os gardas que vixiaban as fronteiras, pero había un home para o cal meu tatara...avó non era invisible, e máis, lle tiña os dous ollos ben postos enriba, era o seu inimigo, Enrique IV "O <<IMPOÑENTE>>", o cal tíñalle moita manía a Rabín porque el sabía que era traficante, máis o non poder demostralo lle impedía executalo en calqueira momento, porque aínda que este rei era o máis sanguinario de todos os reinos era xusto nos casos de inocencia, ou culpa non demostrada. As ganancias do tráfico de materias lle permitiron ao meu tatara..avó comprarse todo o País Vasco, e lle chamou "O Bosque", e de ahí ven o nome de Rabín do bosque. Pero como todo a vida acaba chegando ao seu fin, e no caso do meu tatara foi cando intentaba dar o seu plan máis gordo, intentaba pasar mil mulas dende O Bosque ata Alemaña, onde vendería ouro e telas que acababa de robar a unha patrulla de Enrique IV, se o conseguía non tería que volver a traballar na súa vida, nin os seus fillos, nin mesmo eu, pero aquela patrulla á que roubara fora unha trampa de Enrique O Impoñente para poder arrestalo e executalo, e así pois cando o meu tatara estaba a atravesar os Pirineos o exército o atrapou e o levaron ata a casa real, alí o propio rei o executou cas súas propias mans. O Bosque máis tarde pasouse a chamar País Vasco e alí todos comezaron a adorar ao seu Deus, Rabín do bosque.

Abofé que estou tolo

Como o traballo destas entradas e falar dalguén do teu árbol xenealóxico vou a falar do último da rama, de min mesmo, considerándome a min mesmo como bisavó ou tataravó e as repercusións que vai a ter isto para as seguintes xeracións

Carta ás miñas seguintes xeracións:

Boas, queridos bisnetos, eu son Yago Basoa Fernández, nacín o día 18 do mes de Abril no ano 1997, no hospital de Narón, unha pequena cidade situada en A Coruña, Galicia. Vivín os tres primeiros anos da miña vida nesa nun pequeno piso desta cidade, e tras o accidente en moto da miña nai e meu pai, causando a lesión da pelvis da miña nai, puidémonos comprar unha casa nunha pequena aldea de Caamouco, en Ares. Agora volvendo a min, eu son unha persona pacible, díficil de enoxar, tímido, cordo, sen avaricia ningunha, apenas sei o significado de codicia, prefiro que os demais vivan mellor ca min ou síntome mal por dentro, perezoso, demasiado perezoso... cunhas aptitudes para o estudo máis que sobradas, as cales son coñecedor delas e que provoca a miña sobradez respecto a todas as asinaturas, aínda que non estude un carallo, e isto é un punto dos que máis os vades a ter que preocupar vós, os seguintes, pois facilmente vades a caer na tentación de non estudar, e vos vai a traer malas consecuencias, infinitos castigos, ter que facer novos compañeiros de clase, sabendo que os teus de sempre siguen xuntos e avanzando, e a pesar de saber isto vades seguir caendo na tentación, como ségueme a pasar a min pese a ter xa meus dezaoito anos, e me temo que vades a ser un pouco máis de esquerdas cao resto de personas de esquerdas, por non decir que vades a ser de esquerda liberal extremista radical, así que intentadevos adaptar a un sistema de esquerdas normal, como eu me adoptei no seu día, e pese a que o meu profesor Manolo González de Xeografía e Historia de Galicia trate de que eu lle amose o meu punto de vista non o consigue, pois eu mesmo son coñecedor de que todo extremismo está mal, e non é o correcto.

Dito isto quérome despedir de vós pois xa considero que sobre o resto o sabedes todo, pois vedes de min.

Un saúdo cordial.



                                                         Yago Basoa Fernández

Folla a folla faise un árbol

He aquí  o meu árbol xenealóxico, dende os meu bisavós ata min e a miña irmá, pese a intentar buscar información sobre os meus tataravós, pouco puiden descubrir debido á morte de certos avós meus e a enfermidade mental dunha avoa miña, e por non poñer información incompleta non o poño.

Sen futuro

Hoxe véñobos a falar dun dos moitos futuros e posiblemente do que máis versións haxa e do que tanto medo ten a xente que poucos se atreven a falar del, simplemente fanse os sordos ou mesmo te din; bo, cala a boca neno, este feito é a terceira guerra mundial, unha guerra que vai a traer a destrucción total da terra, a desaparición da especie humana e dos animais, e como todo, isto ten un principio, unha causa que provoca tal disfortunio, neste caso é un erro, un erro humano, o presidente dos Estados Unidos querendo chamar ao servizo pulsou o botón errado, un botón que activaría cabezas nucleares en dirección rusa. A Rusia isto non lle parecería aceptable e intentaría responder, pero o presidente dos EEUU dirialle que foi un erro, que perdoase o ocurrido, non aceptada a desculpa Rusia iniciaría un pequeno ataque contra estes, o cal sería respondido por outro ataque de parte dos estado unidenses. Mentras tanto no resto do mundo o peor xa se uliría, e varios países e a ONU lles obligarían a parar, pero xa sería demasiado tarde, a guerra nuclear  xa empezaría, bombas atómicas serían lanzadas a través de bombardeiros escoltados por cazas, bombas cunha enerxía duns 10 megatóns, de uranio ou de plutonio, dependendo do lugar a atacar, oito quilómetros de radio de explosión, e un fume pos-explosión á temperatura de 5000 graos centigrados, homes e mulleres transformadas en nada, simples átomos conducidos polo vento, e unha radiación que exterminaría a 5 veces máis población ca a propia explosión en si, e a chegada doutro tipo de bomba á guerra mundial, a bomba de hidróxeno, a diferencia das anteriores non funciona pola fisión de átomos, senón pola fusión dos mesmos, o que provocaría unha liberación moitísimo maior cao anterior tipo, mais isto non significaría nada para Rusia e os EEUU que xa se decidirían a destruir o mundo enteiro antes de perder a guerra. Unha, outra e outra máis, o ego destes países acabaría con todos nos, a historia da humanidade acabaría sen un fin, porque para contalo fin, ten que haber alguén vivo.

O galego á deriva

Galicia? Galego? Que é iso? Esas son as preguntas que se facían na España de fai 100 anos, na década do 2030 ao 2040, pois a Galicia pola que pelearon os nosos avós e avoas, e á vez os seus avós e avoas, perdera nesta década a pouca liberdade que lle quedaba, o galego prohibido, os galegos perdidos... A pena de morte agochaba a todo aquel que se lle ocurrira falar en outro idioma que non fose o fodido castelán en España, e todo o que con isto supuxo... ningún estranxeiro quería entrar na península, pois se falaban o seu idioma natal pasarían polo paredón, e mesmo os propios españois que tiñan idioma propio tiveron que deixalo ou abandoar as súas terras, e entre eles se encontraban moitos galegos, arredor da metade dos nosos. O exilio destes galegos provocou certa indignación entre os que quedaban, que acabaron marchando tamén, o que provocou o abandono total dos galegos da península. Galicia quedou vacía, unha terra sen habitantes, sen idioma, sen cultura, unha Galicia sen nome, xa non era Galicia senón que era "El Noroeste". Pero isto non lle pareceu suficiente  aos altos mandos do país como castigo aos galego falantes, senón que a maiores colleron perforadoras e furaron o chan nunha línea que separaba Galicia da península e enviaron á nosa terra a deriva nun paseo marítimo intercontinental, perdida navegaba arredor do mundo, sen parar en ningún lugar. Pasaran xa 50 anos desde que Galicia estaba á deriva  ata que finalmente acabou chocando, ou mellor dito aparcando, noutro territorio celta, e onde hospedabamos moitos galegos, entre eles o meu avó, esta terra onde parou fou Irlanda, unha terra e un entorno moi familiar para Galicia polo seu parecido, e finalmente o maior desta historia, non se sabe cantas probabilidades houbo de que Galicia acabara en Irlanda, pero o que a xente cre é que Galicia sabía que en Irlanda era o único lugar do mundo onde se seguía a falar galego galego, o de verdade, e é que din que marches onde marches a túa terra sempre seguirá contigo na túa sangue.

A vida ou o percebe? O percebe

Sen saber de que falar pensei en algo estrictamente galego no que loitaría por el, e veuseme a mente os percebes, esas delicias tan caras, e que moitos dos nosos avós nos compran cando hai que celebrar algo, ou mesmo nos levan a un restaurante a comelos, é por iso que lle preguntei ao meu avó se tivo que facer, na súa época de mariscador aos 16 anos, algunha rebelión ou algo polo estilo, e contoume unha historia non del, senón do meu bisavó:

O meu bisavó se chamaba Narciso, xa dende pequeno sentiu amor polo mar, en certa parte porque o meu tataravó tamén vivía del, a menudo hacía minitraxectos co meu tataravó mirando o mar, e aproveitaban para contar historias de navegantes, náufragos que acababan nunha illa deserta rodeada de sirenas, piratas, así como os seus mounstruos, os calamares xigantes, anguilas xigantes e tiburóns. Meu bisavó comezou aos 14 anos a profesión de mariscador e pescador , e estivo un ano baixo as enseñanzas do meu tataravó, pero iste morreu a idade de 30 anos ao ano seguinte de empezar o meu bisavó, como consecuencia da Guerra Civil, e meu bisavó só co que lle había enseñado o seu pai tivo que cargar da súa nai e dos seus 3 irmáns menores, de 12, 9 e 5 anos. O pobre home, nos dous posibles significados, tivo que traballar moitas horas para darlle de comer á familia enteira, e senón fora por un pequeno galiñeiro que tiña a súa nai sería imposible que chegarán a comer todas as semanas. Tras tres anos traballando a reventar librouse dunha carga, dous dos seus irmáns a idade de 15 e 12 anos marcharon a traballar no campo dun crego, o cal lles ofreceu cama onde dormir, e comida para eles e a súa familia, a parte duns bos coidados, sabe Deus que tipo de coidados foron ises viñendo dun crego...pero non quero entrar niso. Máis tarde o último irmán foise tamén a traballar ao campo e quedou soamente o meu bisavó traballando no mar, as súas habilidades según a miña tataravoa xa eran moi superiores ás do seu pai, pero el seguía e seguía traballando, cada vez máis e máis, era un reto persoal para él, cada día tiña que coller máis e máis. En un día lle falaron dos percebes, unha delicia para comer e decidiu deixar a vieira e a ameixa para ir a coller percebes, rocha tras rocha, un percebe tras outro.

Ata que un día a Garda Civil lle colleu a el e a todos os mariscadores os percebes, con isto mesmo lles pegaron unha paliza e lles obligaron a darlles o que colleran en 6 mes, o cal non fixo moita graza ao meu bisavó e tampouco ao resto. Pasados xa dous meses o meu bisavó non podía máis ca farta, estaba ao cargo de 7 fillos e non podía darlles de comer a todos se non había con que darlles, co que decidiu facer unha revolta contra a Garda Civil, á cal o resto de mariscadores se lle uniron, e el de primeiro e diante de todos dirixiuse cun grupo de arredor a 20 persoas con palos a zoscarlle a uns 4 Garda Civís, armados ata as trancas, pero non importou moito xa que lles colleron desprevenidos e a paliza que lles meteron foi brutal. Pero o único que conseguiu con isto foi que a Garda Civil o puxera en búsqueda e captura, vivo ou morto, por ser o dirixidor de ista ofensa contra os Superiores. Meu bisavó non fuxiu ante isto e foi el mesmo en persoa ao cuartel da Garda Civil e enrtegouse, a cambia de que non tocaran á súa familia, o cal aceptaron e o puxeron contra a parede... o resto xa volo imaxinades. Finalmente a miña bisavoa e os seus 7 fillos viviron ca miña tataravoa hasta que ela morreu aos 60 anos, e xa o meu avó traballaba de mariscador.

O nacer da liberdade

Era unha noite de sábado chuviosa, como outra calqueira, senón fora porque ahí estabamos nós os Irmadiños a tirar castelos uns tras outros. Arredor de 80mil persoas pertencían a esta, a nosa irmandade. Cun único obxectivo estabamos todos reunidos  aquela noite, pois aquela foi a noite na que lle tiramos os castelos á linaxe dos Lemos. Pero todo ten un principio, así que empezarei por el; Nós os Irmandiños fomos un grupo de campesiños, xunto con burgueses, e algún que outro gran señor que cedeu os seus castelos, os que nos levantamos en armas contra os nobres Osorio, os Sotomaior, os Andrade, os Moscoso, os Sarmiento e os Ulloa, e porque nos levantamos preguntaredes, pois nos levantamos polos abusos da nobreza hacia nós, nos roubaban, forzaban as nosas mulleres e fillas, e todo o que lles viña en gana contra nós, e a isto se lle sumou as epidemias, a fame, e as malas colleitas, con todo iso non puidemos aguantar e explotamos. Empezamos a formar diferentes Irmandades en cada ciudad e nos expandimos, ata chegar ao incrible número de 80mil persoas, cada un ca súa fouce, gadaña e forcada ou coa espada dun mestre armeiro, disposto a dala súa vida co fin de acabar con isto. Unha vez xa tiñamos os suficientes membros comenzamos a derruir castelos, chegando ao final a derruir entre 130 e 140 castelos. A iste o noso fin uniuse o rei Enrique IV, porque él estaba en guerra co aspirante ao trono de Castela e León, o infante Don Afonso, o cal era apoiado pola maior parte dos nobres galegos, e así o rei encontrounos a nós os Irmandiños como unha alianza moi valiosa para frear o poder de Don Afonso. E así foi como empezamos a derruir castelos, e máis co apoio do rei o noso fin estaba máis que xustificado, chegando a un sábado chuvioso, no que nos dispoñíamos a tirar as fortalezas dos Lemos, e alí fomos nós en escuadrón a polos seus castelos. Primeiro lles faciamos ocos dende abaixo a istas, e logo os enchiamos de madeira e papel ao cal logo lle prendiamos lume mentras estabamos a gritar; LUME! LUME!; e iste empezouse a expandir ata quemalo castelo enteiro e con el ardiu o campo, era incrible ver como a choiva non apagaba o fogo senón que o facía prender máis, as lendas din que foi Deus o cal estaba da nosa parte e aquela auga foi puro milagre do noso señor que nos prestou axuda para prenderlle lume a todo aquilo, e con isto o fogo prendeu unha palleira, co cal empezamos a gritar; LUME NA PALLEIRA! LUME NA PALLEIRA!. E así foi querido neto como nós fomos os creadores desa famosa frase da que todo o mundo está a falar agora, e recórdaa sempre como unha sinal de liberdade, que algún dia se chegará a ver...

A valía dunha xeración

Hoxe vouvos a falar dunha xeración concreta de galegos que se rebelaron contra o sistema político no ano 2020, si 2020. Como en toda historia, hai un principio, e ise principio foi a elección dun novo partido político, en 2015, en Galicia, que viña prometendo e prometendo, pero o que nadie sabía era o que realmente había detrás de todo iso, nin sequera moitos do propio partido o sabían, e máis, eu diría que só un sabía cal era o obxectivo real, e era o dirixidor do propio partido, o coñecido como Paco Iglesio. Según chegar ao poder as medidas de Paco foron : a expulsión de todos os membros do seu partido; e a implantación dunha nova ditadura, pero moito máis salvaxe ca anterior. Agora o toque de queda era á saída do Sol, ningunha persoa podía ter a ventá aberta, nin moito menos saír de casa, só os homes e os seus fillos para traballar en zonas mineiras durante o turno de noite; a esto se lle suma que o exército e a guardia civil tiñan que obedecer as ordes de Paco Iglesio o senón serían executados diante dos seus compañeiros, e a todo isto súmaselle o odio de Paco hacia o proletariado, contra o cal decidiu volver a implantar un dereito que tiñan antes os feudos, todas as mulleres do proletariado serían da súa pertenza. Obviamente esto non fixo nada de gracia e as primeiras protestas saíron o mesmo día da implantación de todo isto, pero solo se quedou nunha protesta, sen resultado ningún, dado que os protestantes recibiron un tratado especial que nadie quere recibir, lles arrincaron os ollos e lles cortaron a lingua, a razón de quitarlles os ollos foi "ollos que non ven corazón que non sinte" e a da lingua foi pola conciencia de Paco, así cando lle apareceran as vítimas distas atrocidades non lle atormentarían porque sabría que non teñen lingua para falarlle. O número das vítimas daquela protesta ascendía a 12.000, e como dixen non chegou a nada, e non volvería a chegar ata dentro duns 5 anos ca rebelión feita pola xeración enteira dos 90, dende o 1990 ata o 1999, o mesmo día que se imprantou esta ditadura e todo o que conlevou con ela. A rebelión inicialmente empezou co uso de pancartas e folga de traballo, pero isto non serviu de nada dado que a policía e o exército estaban obrigados a matar a todo aquel que se manifestase diante da Xunta, lugar onde vivía Paco. Alrededor duns 300.000 galegos desta xeración se manifestaron aqueles días, o pobo casi desarmado loitaba de novo contra o exército, pera ista vez ningún dos dous bandos queria matarse entre eles, por cada gota de sangue que corría pola tez daqueles homes e mulleres, caían dúas de lágrimas, moitos decidiron acabar cos seus parentes que tiñan no outro bando polo motivo de sempre, se alguén mata a un familiar teu al menos que sexas ti o asasino, o malo, cargar ca culpa o resto da túa vida, cada vez que pestanexas, cada vez que dormes, cada vez que te recordan aquel momento, ese preciso instante no que decidiches acabar con él. A batalla finalizou tras 8 días na que faleceron 247 mil persoas do bando campesiño, e o resto se retiraron, mentras que no outro bando morreron 88 mil persoas do exército e policías, o resultado real foi a vitoria para o bando militar, pero o resultado simbólico foi a vitoria moral desta xeración por intentar combatir ao réxime máis opresivo xamais visto en Galicia, aínda que non se gañou a batalla, o importante é intentalo e fracasar, e non vivir sen habelo intentado, fracasando así o resto da vida. E finalmente este foi o final da ditadura de Paco Iglesio, que por qué? moi fácil, o seu vendedor particular (camello) lle vendera unhas pastillas afrosiacas a Paco, que decidira facer un arem para celebrar os seus cinco anos no poder, pero resulta ca esas pastillas eran as equivocadas e acabou metendo no corpo parte de ácido sulfúrico, o que lle acabou furando o estómago e provocando a súa morte.

Lume no 35

Un ano antes da Guerra Civil en Galiza vivíase unha revolta dos liberalistas e anarquistas contra o sistema, pero non unha revolta armada como tenden a facer os FACHAS, senón unha revolta feita con palabras, iso que todos temos, pero que só pouca xente sabe usar ben, e non me incluio nese paquete, pero antes de falarvos dese ano vouvos a falar antes do ano anterior.

Dende 1932 ata 1934 en Galiza vivíase nunha república, na que o principal obxectivo era mellorar o sistema educativo e o agrario, se crearon arredor de 30.000 escolas en toda España, aínda que a o principio se pensou que 5.000 escolas por ano iba a ser suficiente para chegar ao número de 27.000 escolas, que equivaldría a darlle ensino a uns millón e medio de nenos sen estes privilexios, se tivo que aumentar o ritmo ata lograr construir 7.000 escolas por ano a partir de 1933. Pero en 1934 ocurriu unha forte represión dos militares, que como case sempre, lles dan as armas e se equivocan de bando, contra a república. Esta represión quería parar a república e volver ao sistema anterior, e é entón cando chegamos ao ano do cal vos quero falar, o ano anterior ao da guerra. 

Neste novo ano os liberalistas na Coruña crean os seus respectivos periódicos. A estes liberalistas pódemoslles dividir en dous grupos: os anarcosindicalistas, que foron os creadores do periódico liberal "Solidaridad", e os anárquicos, que crearon o periódico "Brazo y Cerebro", que se publicaron dende o 1935 ata o 1936.

O periódico "Solidaridad" estaba composto por catro páxinas que recollía as noticias dos sindicatos confederales galegos, da rexional galega cenetista CNT en xeral. A parte diso tamén se trataba información da actualidade e do seu pensamento.

O periódico "Brazo y Cerebro" era un quincenario, tamén composto por catro páxinas. Este periódico comenzouse a escribir a partir de Maio do 1935, como medio de expresión dos grupos anarquistas, da xuventude, e das iniciativas culturais e educativas; nesas páxinas dedicaron unha boa parte á defensa da muller, a difusión da cultura, da medicina e da sexualidade, a parte dos artículos de tipo político, social, e o análise da súa actualidade.

Tras a agresiva represión por parte das autoridades, pódese dicir que estos dous periódicos foron os principais impulsores da recuperación da literatura frente a aquela represión, e os principais reactivadores do anarquismo galego. Aínda que a represión policial e o exilio de moitas mentes privilexiadas fixeron máis difícil esta reinvidicación, a partir de 1936 o movemento liberal volve a recuperar o vigor perdido con anterioridade, e é entón cando se revela parte do exército, xunto co exército español de África, e contándoo co apoio de Alemania, Italia e Portugal, contra a república e comenza a Guerra Civil, da cal xa sabedes dabondo, e comezaría a peor etapa na historia de España.

E para todos aqueles patrióticos que din VIVA ESPAÑA!, lles vendría mellor dicir:

                                             VIVA A ESPAÑA DE GARCÍA LORCA!

74 anos resgardando a nosa cultura

Antonte recollendo uns periódicos sen querer atopeime cunha cousa bastante interesante para esta entrada, era unha noticia, e estaba a falar dos premios que se entregaron en Galicia en setembro de 2014, eran premios polo fomento da cultura galega, e por riba de todos había un que foi o que máis me impactou, o do patrimonio cultural galego, e é de iso do que os vou a falar hoxe.

O premio do partimonio cultural galego foi entregado no pasado ano a un grupo chamado Marcelo Macías. Este grupo xorde a finais de 1941 inicios de 1942, pola orde do ministerio. O grupo estaba formado por colaborades do Museo Provincial de Ourense, e nace pola necesidade de apoiar a entidade á que aparece ligado. Nos seus primeiros 10 anos de servicio crearon un total de 6 volúmenes do boletín do museo.

En 1972 o grupo sufriu cambios internos, dado que novos membros entraron a formar parte do grupo, e toman a publicación do Boletín Avriense, no que traballaran ano a ano, e no que siguen traballando actualmente. Outros dos cambios que sufriron foron os seus principios. Agora tiñan cinco obxectivos primordiais:

O fomento e desarollo do Museo e Archivo provinciais mediante o traballo.

A xestión de donativos e depósitos que enriquezan os fondos públicos de ambos centros.

O estudo e comunicación de aspectos da riqueza do patrimonio cultural nos seus diversos aspectos, especialmente nos campos da antropoloxía, arqueoloxía, historia, arte, bibliografía.

A investigación dos mesmos.

A difusión mediante a publicación e mostra pública dos resultados da investigación realizada.

E dende 1982 o grupo colabora muy activamente no desarrollo dos seus obxectivos, participando na difusión dos fondos do Museo. E non hai traballo bo traballo sen recompesa, así que polo seu excelente traballo defendendo o patrimonio cultural, en 1983 fóiselle entregado a este grupo o premio "Otero Pedrayo". E a partir de ahí este grupo non parou de traballar máis forte e con máis impetu, sen cesar. Por eso mesmo en 1991 puido entrar a formar parte do grupo de Estudos Locais do Consello Superior de Investigacións Científicas.

E sen máis nin menos o pasado ano concedéuselle o premio da Cultura Galega polas mesmas razóns polas que se lle entregaba anteriormente o premio Otero Pedrayo. E é que é claro que para eles o máis importante é traballar para lograr defendido o seu patrimonio e cultura, e por iso levan nada máis e nada menos que 74 anos traballando xeracións e xeracións en manteñer estes fins.

O periodista da cultura

Non fai moito discutíanme que o periodismo cultural non existía, e aproveitando busqueino para esta entrada, e en efecto, si que existe. " O periodismo cultural é a forma de coñecer e difundir os produtos culturais de una sociedade a través de métodos masivos de comunicación". En poucas palabras, o periodismo cultural é o periodista que nos informa a través dos medios sobre un evento cultural. Aínda que isto che parezca unha tontería, non é así, grazas a estes periodistas pódese enterar perfectamente o país enteiro dos eventos que transcorriron, transcorren e van a transcorrir no seu arredor. É moi importante non esquecerse da nosa propia cultura, aínda que teñas que deixar por un momento en pensar en traballo, fútbol, política ou o que sexa, porque " a cultura é como todo o modo de vida" , se nos olvidamos diso, olvidaríamos tamén como poder vivir nesta sociedade. 

É por iso que  vos quería falar dun periodista cultural chamado Antón Castro , nacido en Arteixo o 25 de agosto do ano 1959. Antonio é escritor, dramaturgo, é o máis importante, un recoñecido periodista que traballa na tele e nun diario, a parte diso difunde a cultura a través do seu blog e das súas contas nas sociales. Por iso é polo seu excelente traballo o 25 de setembro de 2013 foi galardonado co premio nacional de periodismo cultural. Aínda que eses premios llelos diron traballando en Aragón, lugar no que actualmente vive e segue traballando, os seus máis achegados din que nunca esqueceu a súa orixe, e que aínda segue a escribir en galego, como as súas primeiras novelas escritas en galego  " A lenda da cidade asolagada" e "Vida e morte das baleas".

Este home gañouse o afecto de moitos galegos e de moitos aragonenses por ser un claro representante destas rexións, sobre o tema maís importante do que estou a falar, a cultura. E é que este home merécese o que ten por haber triunfado en Aragón, lugar no que empezou a vivir de cero, só cun traballo, e sen esquecer nunca a súa lugar de orixe, aínda que o separen 800 quilómetros, sen olvidar as súas metas, sen rendirse nunca, e vivindo para o que máis lle gusta, fomentar a cultura, esa cousa tan olvidada.